Ons leven draait om het voortdurend controleren van ons vaardigheidsniveau. Je vaardigheidsniveau bepaalt of je de baan krijgt die je wilt of de baan die bij je past, het bepaalt of je het goed doet op school, het bepaalt zelfs of je succesvol zult zijn in het leven, bij wijze van spreken. Het is eigenlijk jammer dat we het bepalen van ons vaardigheidsniveau vaak als een onbevredigend proces ervaren. We ervaren het vaak als een oordeel in plaats van als een mijlpaal in onze ontwikkeling. Zoals we in het onderwijs zien, is het eigenlijk een beoordeling en heeft het niveau van je vaardigheden grote invloed op de mogelijkheid om verder te komen met je studie. Dit maakt het meten van je vaardigheden vaak een stressvolle ervaring. Naar mijn mening is dat niet nodig en contra-effectief.
Als we kijken naar het meten van gedrag van mensen, kom je al snel in de onderwijs- of beoordelingsbranche terecht. Beide worden geteisterd door meetinstrumenten en tests uit de machinetijd. Als bachelor Toegepaste Psychologie heb ik geleerd hoe ik psychodiagnostische tests op de juiste manier moet gebruiken en de resultaten moet interpreteren. Ik was ook verplicht om deel te nemen aan een aantal van die tests om een goed idee te krijgen van hoe het proces is en ik kan je vertellen dat het een saai en onbevredigend proces is. Veel gecertificeerde assessments en tests bestaan alleen uit het invullen van vragenlijsten met pen en papier. Om er zeker van te zijn dat je niet vals speelt en om de validiteit en betrouwbaarheid te bewaken worden de meeste vragen in de vragenlijst twee keer of zelfs drie keer gesteld. Ze worden op verschillende manieren gevraagd, waardoor sommige tests meerdere pagina’s met uitspraken bevatten die je van 1 tot 5 rangschikt om te zeggen of ze bij je persoonlijkheid passen. Ik kan je verzekeren dat het maken van zo’n saaie en lange test echt niet bij mijn persoonlijkheid past en ik denk dat er maar een paar mensen zijn bij wie deze manier van testen past.
Er zijn beoordelingsinstrumenten die ook andere manieren van testen hebben. Ze hebben puzzels, raadsels, geheugentests met afbeeldingen, enzovoort. Er zijn ook tests die bestaan uit een rollenspel of die een gebeurtenis simuleren. De supervisors, die een vergelijkbaar diploma moeten hebben als ik of hoger, zijn degenen die het gedrag beoordelen en hebben duidelijke observatieformulieren om het gedrag te beoordelen. Naar mijn mening is het observeren van dergelijk gedrag een van de beste manieren om gedrag op een geldige manier te beoordelen. Het nadeel hiervan is dat er veel mensen betrokken moeten zijn bij het beoordelen van slechts één persoon, om nog maar te zwijgen over de tijd die het kost. Ik moet ook zeggen dat voor bijna elk assessment de examinator getraind moet zijn in het afnemen van die specifieke test en dat bij bijna alle assessments een examinator aanwezig moet zijn om te controleren of de test goed wordt uitgevoerd.
Als je dit allemaal in overweging neemt, is het gemakkelijk te begrijpen waarom assessments zo duur zijn en waarom we ze alleen doen als we in een bedrijf werken dat ze kan betalen (of als je solliciteert naar een baan). Ik denk dat dit een gemiste kans is. Als iedereen dit soort testen zou kunnen maken, zouden we als geheel veel productiever kunnen zijn. Ook zouden we beter in staat zijn om het potentieel van mensen te ontdekken en hen in de juiste richting te helpen. Bovendien kunnen we, als jongeren goed worden beoordeeld, het onderwijs dat ze nodig hebben of waar ze de voorkeur aan geven, aanpassen aan hun specifieke behoeften. Een van onze pilots, die met het ID college, had precies dat doel
Er zijn al inspanningen gedaan om beoordelingen te digitaliseren. Meestal hebben ze de vragenlijst gewoon gedigitaliseerd, waardoor het een saai assessment wordt omdat je door 10 pagina’s met vragen moet klikken in plaats van het met pen en papier te doen. Je ziet ook dat deze manier van beoordelen wordt bekritiseerd, niet omdat het digitaal is, maar vooral omdat het makkelijker is om vals te spelen. Ik denk dat het grootste probleem, en daarmee de grootste kans, in dat idee ligt.
Omdat beoordelingen zo saai zijn en we ze moeten doen om onze baan te houden, een nieuwe baan te krijgen, goede cijfers te halen enz. willen we ze niet doen. Elke keer dat we iets moeten doen wat we niet willen en waarop we ook gemeten worden, zou geen geldige meting moeten zijn. Als we niet intrinsiek gemotiveerd zijn om onze vaardigheden te tonen, waarom zouden we dat dan wel doen?
Dit brengt me terug bij Gamification.
Een van de kerntechnieken achter Gamification is het meten van vooruitgang. Het communiceren van deze vooruitgang aan de gebruiker geeft hem het gevoel dat hij groeit en iets bereikt heeft, wat zijn gedrag versterkt. Dit resulteert vaak in punten, badges en een leaderboard, de tools die vaak worden gebruikt bij Gamification om de gebruiker inzicht te geven in zijn voortgang. Als je Gamification op deze manier bekijkt, zie je dat het meten van iemands gedrag heel belangrijk is. Met deze kennis zijn we begonnen met het verkennen van de mogelijkheden van een gamified assessment. Op dit moment meten we 21e-eeuwse vaardigheden met ons ACCO-model in ons spel. Voor mij is het een match made in heaven. Het is geweldig dat mensen hun vaardigheden echt willen beoordelen en vooruitgang boeken door nieuwe dingen te leren. Het geeft een duidelijke aanzet tot een compleet nieuwe kijk op hoe we moeten beoordelen, leren en vooruitgang boeken. Als het eenmaal leuk is om het niveau van je vaardigheden te controleren en te zien wat er is gebeurd, kunnen we echt beginnen met het verzamelen van interessante gegevens waarmee we onze carrière efficiënt kunnen starten. Het geeft naar mijn mening ook veel meer geldige gegevens over iemands vaardigheden. Als het proces van het meten van je vaardigheden leuk en lonend is, zul je veel meer geneigd zijn om de waarheid te laten zien. Bij het maken van de beoordeling gaat het er niet om de beoordeling af te ronden, maar om je vaardigheden te meten en vooruitgang te zien. Ik denk dat het tijd is om het proces van het beoordelen van vaardigheden over te brengen naar het tijdperk waarin we nu leven. We hebben op dit moment onze computers, telefoons, game-apparaten, smartwatches en alle technologie die we nodig hebben om relevante gegevens te verzamelen en onze vaardigheden te meten. Nu is het tijd voor deze doorbraak.
